تعقیبات و نوافل

نماز،حضور در پیشگاه خداوند و شرکت در ضیافتی معنوی است که وی،بندگان را به آن فرا خوانده است.

همچنانکه حضور در یک میهمانی،مقدمات و آدابی دارد و نسبت‏به‏مهمان،استقبال و بدرقه به عمل می‏آید و مهمان هرچه عزیزتر باشد،مراسم پیشواز و بدرقه،با شکوهتر صورت می‏پذیرد،ادای فریضه الهی نیزچنین است.

پیشوایان معصوم ما(علیه السلام)پیش از فرا رسیدن وقت نماز،خودرا مهیای آن می‏ساختند و پس از نماز نیز،مدت‏ها به تعقیب نمازمی‏پرداختند و دل از یاد خدا نمی‏کندند و لب از ثنای او نمی‏بستند وچهره از قبله بر نمی‏تافتند.مگر نه آنکه نماز را«نور چشم‏»خودمی‏دانستند؟ مگر انسان به آسانی دل از نور چشم می‏کند و از آن چشم‏می‏پوشد؟

اذان و اقامه،نوعی استقبال از نماز است و تعقیبات،بدرقه آن. بی‏اعتنایی به تعقیبات و دعاهای پس از نماز،نشان بی‏علاقگی به‏خود نماز است.آنگونه که در روایات،نسبت‏به زودتر رفتن به مسجد و انتظار شروع نماز را کشیدن،تشویق و سفارش شده و منتظر نماز را، «مهمان خدا»گفته‏اند. ⁽¹⁾ به انجام مستحبات و دعاهایی پس از اتمام‏نماز نیز سفارش شده است. قرآن می‏فرماید:

«فاذا فرغت فانصب و الی ربک فارغب‏» ⁽²⁾ همین که فارغ شدی،به کار دیگری بپرداز و به سوی پروردگارت رغبت نما.

اینک به ذکر برخی از مسائل مربوط به تعقیبات می‏پردازیم:

تسبیح زهرا علیهاالسلام؛ هدیه آسمانى

ستارگان درخشانتر از همیشه تاریخ در آسمان مدینه پرتو افشانى مى‏کردند. شمیم عطر محمدى - صلی الله علیه و آله - در کوچه‏هاى مدینه پراکنده بود و یاس علوى، آنگاه که به معراج نماز مى‏رفت، نورش براى اهل آسمان مى‏درخشید و بر چهره اهل زمین نور مى‏پراکند.

در آن هنگام فاطمه علیهاالسلام ار سختى کارهاى خانه در زحمت‏بود.(1) امیرمؤمنان علیه السلام آنگاه که چنین دید به فاطمه توصیه کرد، نزد پدر برود و خدمتکارى درخواست کند تا در امور منزل یار و همکارش باشد.(2)

وقتى پیامبر صلی الله علیه و آله از خواسته آنان آگاهى یافت، فرمود: «اى فاطمه چیزى به تو عطا کنم که از خدمتکار و دنیا با آنچه در آن است، ارزشمندتر است؛ بعد از نماز سى و چهار مرتبه «الله اکبر» و سى و سه مرتبه «الحمدلله‏» و سى و سه مرتبه «سبحان الله‏» بگو و آن را با لا اله الا الله ختم کن. این کار برایت از چیزى که مى‏خواهى و از دنیا و آنچه در آن است، بهتر است.‏» (3)

السلام علیک یا جعفر بن محمد الصادق، یابن رسول الله
میلاد امام جعفر صادق علیه السلام، مؤسس فقه جعفری را به ساحت مقدس ولی عصر و الزمان حجة بن الحسن العسکری تبریک و تهنیت عرض
می نمائیم.

زندگینامه امام جعفر صادق(ع(

امام جعفر صادق (ع) در پگاه روز جمعه یا دوشنبه هفدهم ربیع الاول سال 80 هجرى، معروف به سال قحطى، در مدینه دیده به جهان گشود. اما بنا به گفته شیخ مفید و کلینى، ولادت آن حضرت در سال 83 هجرى اتفاق افتاده است. لکن ابن طلحه روایت نخست را صحیح ‏تر مى‏داند و ابن خشاب نیز در این باره گوید: چنان که ذراع براى ما نقل کرده، روایت نخست، سال 80 هجرى، صحیح است. وفات آن امام (ع) در دوشنبه روزى از ماه شوال و بنا به نوشته مؤلف جنات الخلود در 25 شوال و به روایتى نیمه ماه رجب سال 148 هجرى روى داده است. با این حساب مى‏توان عمر آن حضرت را 68 یا 65 سال گفت که از این مقدار 12 سال و چند روزى و یا 15 سال با جدش امام زین العابدین (ع) معاصر بوده و 19 سال با پدرش و 34 سال پس از پدرش زیسته است که همین مدت، دوران خلافت و امامت آن حضرت به شمار مى‏آید و نیز بقیه مدتى است که سلطنت هشام بن عبد الملک، و خلافت ولید بن یزید بن عبد الملک و یزید بن ولید عبد الملک، ملقب به ناقص، ابراهیم بن ولید و مروان بن محمد ادامه داشته است.

جایگاه رسول گرامی اکرم (ص) و پرتو نورانی سیره و سخن آن بزرگوار به قدری شکوه و خیرگی دارد که شعاع آن هر فرد منصف و اهل فکری را به خود جذب کرده و در بگیرد.

ازجمله بزرگانی که جذب سیره و سخن رسول گرامی اسلام شدند، پروفسور آن ماری شیمل، عرفان پژوه و مستشرق نامی است که همین جذبه و شور و عشق به پیامبر گرامی سبب شد تا وی کتابی نسبتا مفصل درباره حضرت محمد(ص) بنگارد که با عنوان محمد رسول خدا و با برگردان پاکیزه دکتر حسن لاهوتی از سوی انتشارات علمی و فرهنگی به بازار کتاب عرضه شد. فرازی از این کتاب را انتخاب کرده ایم که همزمان با زادروز آن بزرگوار و سبط گرامی شان (امام جعفر صادق(ع)) از نظر شما گرامیان می گذرانیم.